De bijdrage van onze fractievoorzitter Tom Erkens tijdens de begrotingsraad op woensdag 6 november 2019
U kent ongetwijfeld het spreekwoord ‘Van twee kwaden moet men het beste kiezen’. De betekenis van het spreekwoord is dat er geen ‘beste’ keuze is. Zeer van toepassing op de afgelopen maanden waarin door heel veel mensen keihard gewerkt is aan de begroting van 2020. De gemeente moest kiezen uit twee kwaden. Kiezen voor de wet die zegt dat de gemeenteraad verantwoordelijk is voor een structureel sluitende begroting. Dus als dat nodig is maatregelen moet nemen die de inwoners pijn doen. Of kiezen voor alles bij het oude laten, hopen op betere tijden en het risico accepteren dat de provincie de gemeente onder preventief toezicht plaatst, wat betekent dat de gemeente voor iedere begrotingswijziging goedkeuring moet vragen aan de provincie.
Ja zult u wellicht zeggen maar er is nog een ander spreekwoord. “De soep wordt nooit zo heet gegeten als zij wordt opgediend.” “Dat doen ze toch niet.” “We leveren ons niet uit aan de provincie.” “We hoeven toch niet het braafste jongetje of meisje van de klas te zijn? “Ik heb pas nog met tweede Kamerleden gesproken en die zeggen dat er een oplossing komt.” Helaas: het is wrang te moeten constateren dat door de landelijke politiek wordt beaamd dat er een bijna onoplosbaar probleem bij de gemeente is neergelegd maar er tot op heden door diezelfde politiek geen oplossingen zijn aangereikt.
Het college heeft met veel pijn in hart, laat daar geen misverstand over bestaan, een duidelijke keuze gemaakt. Het heeft de raad ter vaststelling een begroting voorgelegd die sluitend is. Het college levert met deze begroting ook een belangrijke bijdrage aan de opdracht die het van de raad heeft gekregen om nu eindelijk eens de basis op orde te brengen.
Onze fractie heeft ongelooflijk veel moeite gehad met het accepteren van die keuze. Vanzelfsprekend hebben we goed geluisterd naar de inwoners, de organisaties en de verenigingen die pijn gaan lijden. We hebben samen met andere fracties gezocht naar alternatieven en ons tot het uiterste ingespannen om de pijn voor de inwoner te verzachten en te verdelen. De resultaten daarvan klinken door in de moties en amendementen die vanavond ook namens onze fractie worden ingediend. Maar de pijn blijft. Vooral ook voor die grote groep mensen die zich nauwelijks heeft laten horen. De mensen die afhankelijk zijn van de gemeente voor hun inkomen en voor hun zorg!
Was er een alternatief? Ja, we hadden het probleem weer voor ons uit kunnen schuiven. Sommige gemeenten doen dat in de verwachting of hoop dat het volgend jaar financieel mee zal vallen. Een onverstandige keuze vinden wij. We hebben te lang de keuzes voor ons uitgeschoven waardoor deze alleen maar pijlijker zijn geworden. Vluchten kan wat onze fractie betreft echt niet meer!
Helaas ligt het accent in deze begroting dus weer op de financiën. Daarmee is op de achtergrond geraakt waarvoor de gemeente is ‘uitgevonden’, wat de kerntaak is van onze raad. We zijn er op de eerste plaats voor onze inwoners en verantwoordelijk voor voorzieningen die voor onze inwoners van belang zijn! En het gaat ons aan het hart dat we die taak op dit moment niet volledig kunnen uitvoeren. Hoe je het ook wendt of keert, leuk of niet leuk, juist vanwege die taak is deze pijnlijke begroting noodzakelijk. En dat accepteren we, noodgedwongen!
